یا دَهرُ اُفّ لَکَ مِن خَلیلِ ؛ این ندای ابا عبد الله است که در شب عاشورا در مذمت دنیا به گوش می رسید . هنوز صدای مناجات های امیرالمومنین در محراب به گوش می رسد که به دنیا خطاب می کرد که ای دنیا من تو را سه طلاقه کردم . اما با این حال در جای دیگر می شنویم از صادق آل محمد (ص) که به دنیا لقب مصلای مصلین و مزرعه آخرت مکان تحجد و فرصت عظیم می دهد . حال سوال این است که این یک تناقض است یا قضیه حکایت از أمر دیگری دارد . با مراجعه به عمق احادیث و شروح علما بر آن شاید بتوان از راز این أمر پرده برداشت . به راستی دنیا چیستت ؟  آیا این کوه دشت و آسمان که آیات خداوند تبارک و تعالی است دنیاست یا خوردن و خوابیدن و زن طلب کردن که از عوامل بقاست دنیا می باشد . علامه مجلسی برای حل این موضوع مبحثی دارد که بیان آن جواب همه سوال های ماست . از نظر ایشان دنیا در مقابل آخرت وجود دارد و طالب دنیا در آخرت جایی ندارد ، همچنان که طالب آخرت هم در دنیا جایی ندارد . اما منظور از دنیا و آخرت چیست ؟ اساسا هر أمری که انسان را به خدا نزدیک کند آخرت و هر أمر که انسان را از خدا دور کند دنیاست . با این وصف تحجد آغشته به ریا از دنیاست و تجارت حلال برای تأمین خانواده از آخرت است. البته در این بین حضرت امام هم یک تقسیم بندی دارند که در آن دنیا را به دو بخش حسن و نیکو و مضموم تقسیم می کنند و ملاک هم  برای تشخیص این دو از هم باز نزدیکی یا دوری از خداست .